Önce çocuklar ardından insanlık ölüyor

20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü. 1989 yılında Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, çocukların temel insani haklarını savunmak maksadıyla Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni kabul etti.

Bu sözleşme her çocuğun doğuştan eğitim, sağlık, yaşama, barınma; fiziksel, psikolojik veya cinsel sömürüye karşı korunma hakkına sahip olduğunu belirtir ama bu gerçekten böyle midir?

Dünya üzerinde yaşayan 2,5 milyar çocuğun bu haklarını koruyabilmek için ne gibi önlemler alıyoruz.Gerçekten bu konuda üzerimize düşeni yapabiliyormuyuz? Bunu oturup düşünmemiz gerekiyor.

Cenevre Çocuk Hakları Bildirgesi ve İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ne sürekli maddeler ilave edilir, hamaset dolu açıklamalar yapılır durur. Ama maddeler uygulanır mı, verilen sözler yerine getirilebilir mi sorusuna ne yazık ki gönül rahatlığıyla olumlu cevaplar veremeyiz.

“Çocukların doğal gelişimine engel olunmayacak. Çocuklar, acıktığında beslenecek, hastalandığında tedavi edilecek. Fikren geri kalmış olanlar eğitilecek, terk edilmiş olanlar koruma altına alınacak. Felaket anlarında önce çocuğa yardım edilecek. Her türlü istismara karşı korunacak ve hayatını kazanacak hale getirilecek.” Gibi lafları ederis de başta Gazze olmak üzere birçok mazlum coğrafyada, değil bu hakların yerine getirilmesi, çocuklara yaşama hakkı bile verilmemesini boş gözlerle seyrederiz. Yetkili kuruluşlar dünyada 450 milyon çocuğun savaş, afet veya insani kriz bölgelerinde hayata tutunmaya çalıştığını söylüyor söylemesine de. Bunlar insanlık için ne anlam ifade ediyor sorusuna koskocaman bir soru işareti ekliyoruz ve yine boş boş bakıyoruz.

20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü vesilesiyle insanlığı dünyanın her yerinde, milyonlarca; anne babası boşanan, aile içi şiddet gören, ihmale veya istismara uğrayan, anne veya babası mahkûm olan, göç etmek zorunda kalan, savaş veya afet mağduru sosyal yetim çocukları. İç veya dış sebeplerle anne babasından yeterli ilgiyi ve sevgiyi göremeyen çocukları görmeye davet ediyorum.